Najważniejszą instrukcją Mahamudry jest rozluźnienie. 
Tylko dzięki całkowitemu odprężeniu umysłu można ujrzeć jego esencję. 
Medytacyjna technika nie wysilania się, nie działania (nie wytężania się) jest najważniejszą nauką Mahamudry. 

Większość znanych technik medytacyjnych służy rozwijaniu koncentracji umysłu, to 
znaczy: przed okiem umysłu powinien być stale utrzymywany jakiś przedmiot. 
Innymi słowy: wymagany jest w nich wszystkich wysiłek umysłu. 
Ale medytacja Mahamudry jest zupełnie innego rodzaju. Jest całkiem naturalna i pozbawiona 
wysiłku, a w umyśle jogina nie jest utrzymywany żaden przedmiot jakiegokolwiek rodzaju. 
W porównaniu z metodą Mahamudry wszystkie inne praktyki medytacyjne są tylko chwilowymi środkami i pośrednimi etapami.

"Buddy nie można znaleźć poprzez szukanie; spójrz na swój własny umysł." 
/Milarepa/ 

To zdanie jest wyjątkowo ważne, bowiem reprezentuje istotę nauki Mahamudry. 
W powszechnym Buddyzmie naucza się, by szukać Oświecenia i osiągnąć Stan Buddy; 
w Mahamudrze Guru ukazuje uczniowi, że własny umysł jest Buddą i dlatego szukanie 
czegoś poza nim, nawet Stanu Buddy, byłoby stratą czasu.

Według nauki o identyczności umysłu i prany (oddechu), umysł nie może funkcjonować bez wsparcia oddechu, tak jakby "na nim jechał". 
Prana wprawia umysł w ruch. To jest nauka o "jechaniu umysłu na oddechu". 

Mimo faktu, że istoty umysłu nie da się opisać, można ją unaocznić poprzez trzy 
główne właściwości: samo-postrzeganie, samo-oświecenie i samo-szczęśliwość, 
których - mimo iż są stale obecne - nieinicjowany uczeń nie jest świadom. 
Być świadomym świadomości (samopostrzeganie) to znaczy: przybliżyć się do progu Oświecenia.
Mędrcy buddyjscy, którzy odkryli w mistycznych doświadczeniach, że umysł sam z siebie jest świetlisty i uszczęśliwiający, mówią o samooświeconym i  samouszczęśliwionym aspekcie umysłu. 


Sześć reguł Tilopy

Nie neguj, nie zawieszaj, nie szukaj błędu,
nie koncentruj, nie oceniaj, 
lecz niech będzie właśnie tak.

"Równowaga" oznacza stan zrównoważenia ciała, mowy i umysłu. 
W Mahamudrze zrównoważenie ciała osiąga się poprzez rozluźnienie go, zrównoważenie mowy 
poprzez uspokojenie oddechu, a zrównoważenie umysłu poprzez pozostawienie go nie lgnącym do niczego i nie wspierającym się na niczym. 
Jest to najlepsza droga, by uspokoić ciało, mowę i umysł.
 
"Odprężenie" oznacza rozluźnienie umysłu, puszczenie wszystkiego, pozbycie się wszelkich idei i myśli. 
Gdy ciało i umysł są rozluźnione, można bez wysiłku przebywać w naturalnym stanie, który sam w sobie jest poza wszelkimi przeciwieństwami i równocześnie bez rozproszeń. 

"Naturalność" oznacza "nie lgnięcie" do niczego i "nie odrzucanie" czegokolwiek, co znaczy, że ćwiczący nie czyni najmniejszego wysiłku żadnego rodzaju; 
pozostawia uczucia i umysł samym sobie - w spoczynku albo płynące - i nie pobudza ich ani nie ogranicza. 
Praktykowanie naturalności oznacza nie wytężanie się i bycie spontanicznym.

Utrzymywanie rozluźnionego i spokojnego umysłu nie oznacza uczynienia go niewrażliwym i pozbawionym uczuć, lecz służy wzmocnieniu i zintensyfikowaniu przejrzystej świetlistości jego czystej świadomości.

W ciągu całego dnia - podczas i pomiędzy sesjami medytacyjnymi - powinno się dążyć do tego, by nie utracić "esencji". 
Innymi słowy: powinno się starać wprowadzić przeżycie medytacyjne do swoich codziennych czynności. 
Jest to całkowicie zrozumiałe, że w czasie codziennej pracy jest się rozproszonym i  przez to zapomina się o "esencji", ale powinno się ciągle starać powracać do urzeczywistnienia. 
Gdy się to uda - "esencja" wyłoni się ponownie. Należy próbować utrzymywać urzeczywistnienie w dzień i w nocy.