W tradycji Dzogczen nauczanej na Zachodzie przez mistrza Namkhai Norbu Rinpocze, za najbardziej podstawową praktykę można uznać recytację Pieśni Wadżry. Jest ona sercem kontemplacji w tej ścieżce, podobnie jak za esencję praktyk transformacyjnych (związanych z wizualizacją, energią i oddaniem) można uznać guru-jogę.
Tradycja Dzogczen jest ścieżką samowyzwalenia, co oznacza, że technicznie (pod względem złożoności stosowanych metod) dąży ona do prostoty; w miejsce jednak złożonych i skomplikowanych technik medytacyjnych i technik pracy z energią wewnętrzną, kładzie większy nacisk na zrozumienie istoty i sensu danej praktyki, a także połączenie tego wewnętrznego znaczenia z życiem codziennym.

Tybetański główny mistrz (z linii Dzogczen)  Namkhaija Norbu (nazywał się CziangCziub Dordże) był niezwykle zaawansowanym praktykiem, posiadającym niespotykany wgląd (zarówno w naturę umysłu, jak i względne aspekty karmy), rozwinął ogromną moc uzdrawiania, jak i wydłużania życia. Namkhai Norbu mówił także o tym, że zgodnie z najbardziej zaawansowanymi naukami Dzogczen, jego mistrz CziangCziub Dordże w chwili swojej śmierci, w towarzystwie najbliższych uczniów rozpuścił się w Tęczowe Ciało (proces ten trwa siedem dni, podczas których mistrz przebywa sam w namiocie, a uczniowie w pewnej odległości wykonują praktyki wspierające).
I właśnie ów tak wielki mistrz na co dzień był zwykłą osobą, żyjącą życiem prostego tybetańskiego wieśniaka, po której nikt nie spodziewałby się, że jest jakimś duchowym mistrzem. Świadczy to o jego ogromnej zdolności integracji praktyk z codziennością. Zaawansowany praktykujący jest w stanie wykorzystywać każdą życiową okoliczność do swojego rozwoju - każdą sytuację wykorzystuje do utrzymywania swojego umysłu w stanie samowyzwolenia.
Zatem ważnym punktem Dzogczen jest barak dualizmu - między praktyką i niepraktyką, między trudnymi i niepomyślnymi a korzystnymi warunkami zewnętrznymi itd. Wszystko staje się wymiarem Dzogpaczenpo (wielkiej Doskonałości)  

Oczywiście praktykujący rozwija wcześniej zarówno zdolność koncentracji, jak i z czasem pełnię uważności i obecności.
Prostą i często stosowaną praktyką w tym celu jest właśnie recytacja lub śpiewanie Pieśni Wadźry.

Samo słowo "wadżra" tłumaczy się jako "diament" i wyraża stan doskonałości i bycia niezniszczalnym. Najgłębsza natura (naszego umysłu i całej rzeczywistości) jest tym, na czym możemy się oprzeć, czerpiąc z niej moc, współczucie i mądrość.

Pieśń Wadżry jest zbiorem sylab, podobnie jak niektóre mantry czy dharani (dłuższe formy mantryczne). Wyjaśnia się, że są to odpowiednio dobrane dźwięki sylab korespondujące z subtelną energią człowieka i punktami energetycznymi z prawej i lewej strony ciała. Dlatego recytacja tej długiej mantry jest zarówno obiektem do skupienia rozwijającym stabilność umysłu i uwagi, jak i narzędziem transformującym (przekształcającym) ludzkie ciało. Oczyszcza punkty i kanały energii, pomagając tym samym przeniknięcia do ciała energii subtelnej i esencjonalnej. Ma to znaczenie zarówno zdrowotne, jak i przekształcające karmę, oraz pomaga w doświadczaniu Pierwotnego Stanu - stanu Dzogczen - wolnego do dualizmu naturalnie istniejącego potencjału. Kiedy jesteśmy w pełni uważni - poznajemy bez zniekształceń to, co faktycznie jest.

Cechą wyróżniającą Dzogczen od wielu innych metod, jest dążenie, by ten Pierwotny Stan Doskonałości zintegrować także z naszym wymiarem energii (podobnie jak czyni to Tantra) oraz z naszym ciałem fizycznym ( w konsekwencji: z całą codziennością). 

Wyjaśnia się, że Pieśń Wadżry jest zapisana w specjalnym języku, który zbliżony jest do sanskrytu, jednak nieco się od niego różni. Jest język Oddijany, nazywany językiem Dakiń (oświeconych istot żeńskich) - krainy, kra kiedyż byłą ważną ostoją nauk Dzogczen. Mieściła się na terenie dzisiejszego Pakistanu (rejony Pakistanu, Afganistanu i Iranu były we wczesnych wiekach buddyzmu pod jego dużym wpływem - także pod wpływem nauk Tantry i Dzogczen; stan rzeczy zmienił się dopiero po ekspansji kultury islamu).
Najważniejsze jest jednak to, że Pieśń Wadżry jest pewnym kodem energetycznym, oczyszczającym i aktywizującym subtelną energię wewnętrzną, a jednocześnie obiektem skupienia i kontemplacji stosowaną przez wieki w tradycji mistrzów Dzogczen.

Stan umysłu, w którym należy recytować, lub śpiewać Pieśń Wadżry samowyzwolenie. Należy zatem dążyć całkowitej naturalności i pełni uwagi. Jest to zatem stan przekraczający wysiłek i staranie się - jest to otwarcie się na potencjalność istniejącą już (od początku czystą i doskonalą) w nas i w całej rzeczywistości. Przekraczając dualizm, odkrywamy dzogczen. Stan ten może zostać zintegrowany z jakąkolwiek praktyką formalną i ich nie wyklucza.

Poniżej podany jest oryginalny tekst Dzogczen oraz jego próba tłumaczenia na język polski. Także podany jest link do strony z mp3 zawierającego połowę Pieśni Wadżry wykonywanej przez mistrza Namkhai Norbu Ronpocze.