Serwis poświęcony medytacji    Aktualności Sklep Kontakt Yutang Lin Przekroczyć próg wyzwolenia   Yutang Lin, Przekroczyć próg wyzwolenia Tłumaczenie na język polski:  Magura Maciej Góralski  Spis Treści   3. Świeckie wprowadzenie do buddyzmu  Poniżej przedstawione zostało krótkie wprowadzenie do buddyzmu z punktu widzenia świeckich praktykujących, oparte na ogólnej charakterystyce głównych cech religii, zdefiniowanych powyżej.  Budda nauczał o cierpieniu i o nietrwałości. Nie był to pogląd pesymistyczny lecz obiektywna obserwacja życia i świata. Prawem życia jest nietrwałości zaś cierpienie jest nieuniknione. Prędzej czy później wszyscy musimy stawić czoła chorobie, starości, utracie bliskich i śmierci. Świat w którym żyjemy podlega klęskom naturalnym lub stworzonym przez człowieka zaś związki międzyludzkie są często dalekie od ideału. Faktycznie wszystkie istoty czujące cierpią z powodu nietrwałości życia.  Istoty czujące podzielić można zgodnie z geografią na sześć światów: istoty niebiańskie, półbogowie (sansk. asura), istoty ludzkie, zwierzęta, głodne duchy (sansk. preta) oraz istoty piekieł. Wszystkich dotyczy Prawo Przyczyny i Skutku. Warunki życia istot są w różnym stopniu zdeterminowane przez przeszłe działania i motywacje danej istoty oraz działania innych. Działając pod wpływem samolubstwa istoty są uwięzione w świecie wzajemnych relacji, z życia na życie uwikłane cierpieniem i przemijalnością własnego ciała i otoczenia, stwarzając wędrówkę poprzez odrodzenie w sześciu światach cyklicznej egzystencji.  Budda pragnął WYZWOLENIA od cierpienia wędrówki przez życie i śmierć, wobec tego opuścił rodzinę i kraj, wybierając życie ascety. Dzięki pełnej oddania praktyce zrozumiał prawdę o przyczynie cierpienia - stwierdził iż jego korzeniem jest nasze poczucie JA, tworzące ograniczenia wynikające z naszego samolubstwa. Budda zrozumiał też że ścieżka do Wyzwolenia nie wiedzie poprzez ekstremalne praktyki ascetyczne lecz jest drogą środkową, harmonizowana poprzez mądrość i współczucie. W zastosowaniu praktycznym mądrość buddyjska jest brakiem przywiązania podczas gdy buddyjskie współczucie jest służeniem i niesieniem pomocy które wiodą ku Wyzwoleniu. Dzięki swej mądrości pilnej praktyce Budda osiągnął Wyzwolenie z cierpienia gdyż całkowicie usunął jego korzeń - poczucie JA, które zwykle pozostaje niezauważone. Tym samym na zawsze uwolnił się od żądzy, nienawiści i niewiedzy. Takie osiągnięcie nazywa się Całkowitym Oświeceniem. Dzięki przejrzystości swego pierwotnie czystego stanu istnienia Budda dokonał interpretacji rzeczywistości, która nie tylko służy wyjaśnieniu naszych doświadczeń, lecz prowadzi nas również ku odzyskaniu naszej pierwotnej czystości. Świat, którego doświadczamy jest uwarunkowany, zależny od wzajemnych interakcji wszystkich jego komponentów. Gdy zrozumie się tą prawdę oczywistym staje się fakt iż nie istnieje jakaś przyczyna, którą można by uznać za czynnik determinujący wszechświat i jego istnienie. Chwytanie się wyobrażenia JA jest spowodowane niewiedzą dotyczącą nietrwałości zjawisk. Wyzwolenie jest możliwe dokładnie dlatego iż cierpienie również posiada naturę nietrwałości i jest uwarunkowane. Gdy postrzega się uwarunkowaną naturę zjawisk można uwolnić się od przywiązań, usunąć splamienia światowych uwarunkowań i węzłów i osiągnąć wolność przez powrót do naszej pierwotnej czystości. W owej czystości wszystko jest postrzegalne jako jedność dzięki czemu możliwe jest podjęcie pełnej współczucia służby na rzecz wszystkich czujących istot. Nasza pierwotna czystość nazywana jest Naturą Buddy lub Pustą Esencją w teoriach buddyjskich. Urzeczywistnienie tej esencji jest stanem nieograniczalności obejmującym wszystkie zjawiska i nazywa się Dharmakaja. Uwarunkowana natura zjawisk oznacza również, że Wyzwolenie można osiągną poprzez dokonanie zmian które wynikają z działań pełnych determinacji i wytrwałego wysiłku. Zwykle procedura praktyki zalecana w buddyjskich pismach składa się z przestrzegania zasad moralnych, kultywacji praktyk kontemplacji i medytacji które umożliwiają osiągnięcie oświeconego wglądu. Zasady moralnego zachowania potrzebne są aby praktykujący mogli przejść bez przeszkód ku oczyszczeniu i praktyce współczucia.  Praktyki medytacyjne pomagają uspokoić umysł, powstrzymać go od rozproszenia i od senności, utrzymują czujność i koncentrację. Medytacji używa się też by wzmocnić wgląd w naturę rzeczywistości nauczany przez Buddę. Tylko w głębokiej medytacji możliwe jest wydobycie na powierzchnię ukrytych w podświadomości złudzeń i przywiązań, które mogą wówczas być rozpoznane jako złudzenia. Dzięki medytacji stopniowo odzyskuje się pierwotną czystość. Poprzez wytrwałe podążanie ścieżką życia buddyjskiego, pełną pilnej praktyki, mądrość i współczucie zostają naturalnie pobudzone, przenikając nasze codzienne czynności. Poszerzy się nasz ogląd świata, jednocześnie samolubne zainteresowania i tendencje osłabną. Nasza troska i dobroć nie będą ograniczone do osobistych związków lub motywacji zysku lecz w sposób naturalny rozprzestrzenią się dla wszystkich istot czujących. W rezultacie tego żyć będziemy w pełnej pokoju równowadze z głębokim poczuciem szczęścia i wolności.  W oparciu o powyższą notę wprowadzającą można zsumować główne cechy buddyzmu jak następuje:  Życie jest nietrwałe a cierpienie nieuniknione. Istoty czujące są zmuszone do kolejnych odrodzeń w światach pełnych cierpienia (transmigracja).  Korzeniem cierpienia w światach transmigracji jest nasze poczucie JA.  Oświecenie jako absolutna wolność od JA i od transmigracji jest możliwe do osiągnięcia.  Należy przyjąć praktykę buddyjską i pełną współczucia służbę innym jako drogę do celu - osiągnięcia Oświecenia.      4. Podstawowe cechy chrześcijaństwa  Podstawowe zasady nauk chrześcijańskich ukazane zostały poniżej moimi słowami. Podkreślam indywidualną prezentację mojego zrozumienia nauk chrześcijańskich - różni się ona od katechizmów kościołów chrześcijańskich tym iż nie jest ukazana jako artykuł wiary lecz jako ogląd z punktu widzenia outsidera. Nie mniej jednak nie jest to krytyczny głos niewierzącego lecz pełen sympatii i obiektywności ogląd. Jezus wielokrotnie ukazał mi się we snach. Podążając za wskazówkami mojego nieżyjącego mistrza, jogina C.M. Chena, odprawiałem, ofiary ognia dla świętych chrześcijaństwa przy każdym Bożym Narodzeniu i każdej Wielkiej Nocy przez ostatnie 23 lata. Widać więc jasno iż darzymy świętych chrześcijaństwa pełnym szacunkiem. Poniżej wyjaśnię to szczegółowo.  Absolutna, ostateczna rzeczywistość jest doskonała i nieograniczona, poza ludzkim zrozumieniem. W oparciu o objawienia sformułowania została teologia której zadaniem jest prowadzenie ludzi ku harmonii z najwyższą rzeczywistością, która nazywa się Bóg. Zgodnie z ludzkim pojmowaniem uważa się Boga za Pierwszą Przyczynę, Stworzyciela. Celem wszystkich żyjących istot jest urzeczywistnienie jedności z Bogiem który jest rzeczywistością ostateczną.  Życie ludzkie pełne jest smutków. Nieszczęścia są spowodowane egoizmem który neguje bożą chwałę, będącą pełną współczucia miłością uniwersalną. Korzeniem wszystkich cierpień w naszej egzystencji światowej jest podstawową niewiedzą, którą narzuca ograniczoność ludzkiej percepcji i wiedzy, powodująca niemożność znalezienia zadawalającego sposobu życia w zgodzie z wolą bożą i bożą miłością. Zło jest odrzuceniem miłości Boga. Wpływ zła manifestuje się jako grzechy różnego rodzaju. Podstawowa niewiedza, polegająca na zawierzaniu ograniczonej wiedzy ludzkiej zamiast wypełniania przykazań bożych, określona została w teorii jako grzech pierworodny, nieszczęsne dziedzictwo spowodowane kulturowym uwarunkowaniem istot ludzkich.  Dla zbawienia wszystkich istot ludzkich z ich grzechów aby mogły osiągnąć życie w niebie z Bogiem, Bóg wcielił się w Jezusa z Nazaretu, który określany jest jako syn Boży. Poprzez absolutną ofiarę na krzyżu zbawienie wszystkich istot ludzkich stało się możliwe. Jezus zmartwychwstał w trzy dni po swej śmierci krzyżowej. Istoty ludzkie mogą otrzymać ową łaskę zbawczą jedynie i wyłącznie poprzez akt wiary w Jezusa. Bez łaski Jezusa człowiek jest skazany na wieczne potępienie w piekle. Aby zapewnić sobie życie w całkowitym poddaniu się woli bożej chrześcijanin powinien kochać Boga ponad wszystko, miłować innych jak siebie samego, przestrzegać się przykazań bożych, modlić się regularnie do Pana i brać udział w zgromadzeniach kościelnych. W przypadku przekroczenia przykazań chrześcijanin powinien wyrazić skruchę i prosić Boga o przebaczenie, zwykle za pośrednictwem księdza poprzez sakrament spowiedzi świętej. W ten sposób chrześcijanin zapewnia sobie wstęp ,do nieba po śmierci.  W oparciu o powyższe wprowadzenie można następująco zsumować główne cechy chrześcijaństwa:  Ludzkie życie jest skończone i pełne cierpienia, pełne jest zła i grzechu.  Ludzkie cierpienia wywodzą się z grzechu pierworodnego, który polegał na nieposłuszeństwu przykazaniom bożym i na podążaniu za własną wolą.  Zjednoczenie z bogiem w Niebie jest najwyższym celem istot ludzkich, które w Niebie żyć będą wiecznie i szczęśliwie.  Poprzez swą ofiarę na krzyżu Jezus umożliwił zbawienie wszystkich, którzy wierzą iż był on synem Boga i mają weń wiarę. Chrześcijanin może zapewnić sobie miejsce w Niebie poprzez życie pełne uniwersalnej miłości, w zgodzie z przykazaniami bożymi.   następna strona            powrót do góry strony  powrót do STRONY GŁÓWNEJ powrót do działu