Życiowa  pełnia

Otworzenie się na wzajemne dopełnianie ruchu zstępowania i wstępowania (inwolucji i ewolucji), na wzajemną jedność i dopełnianie się wymiaru duchowego i materialnego (światła i życia) umożliwia uczynienie z medytacji narzędzia prowadzącego do odkrycia życiowej pełni.  

Możemy wtedy być w pełni zharmonizowani na poszczególnych płaszczyznach naszego bytu - tworzyć harmonie w relacji do naszej fizyczności, odczuwać zdrowie i witalność, odczuwać intensywność emocjonalną i harmonijne, pełne otwarcia serca relacja interpersonalne.

Wszystko to zanurzone jest w duchowej przestrzeni, którą wschodnie nauki duchowe nazywają potencjalnością, pierwotnym punktem, pełnią, pustką, brahmanem itd., zaś zachodnia religia zwykła określać jako wymiar ducha, Duch Wiekuisty itp.

W takim życiu zintegrowanym z duchowością wszystkie wymiary duchowości mogą być częścią nasze praktyki duchowej.

Sen, spożywanie posiłków, rozmowy z innymi ludźmi, praca i wypoczynek - to m.in. te płaszczyzny na których może stykać się ze sobą nasza duchowość i codzienność.

Również płaszczyzna życia intymnego i seksualnego może być tym obszarem przenikania się codzienności z duchowością.
Główną zasadą, jaką stosuję się w celu takiej integracji jest nauczenie się jednoczesnego bycia skupionym, a zarazem rozluźnionym.
Z jednej strony robimy coś w skupieniu, a z drugiej - bez przesadnego wysiłku, starania siei mozolenia - bawimy się tym, co robimy.
Jak ujęłaby to współczesna psychologia: jednocześnie pracujemy lewą (logiczną) i prawą (intuicyjną) półkulą mózgu.

Skupiamy się na tym, co robimy tak, iż postrzegamy to wyraźnie, a równocześnie jesteśmy w tym skupieniu nieco rozluźnieni, aby zauważać też przestrzeń, w której wydarza się wszystko.

powrót do góry strony