Medytacja w swej istocie nie jest ucieczką od świata, ale znalezieniem najbardziej twórczej wobec niego postawy.
Jest odejściem od naszych schematów reagowania i zachowywania się w świecie.

Kiedy reagujemy schematycznie, wtedy wszystko co nas spotyka jest w istocie mniejszą lub większa udręką.
Można przyrównać do do chrześcijańskiej nauki o utraconym raju. Chociaż doświadczamy od czasu do czasu przelotnych przyjemności, to jednak cały czas czujemy się na wygnaniu ze swojego macierzystego domostwa, gdzie wszystko było na swoim miejscu, miało głęboki sens i było pełne doskonałości.

Symbolicznym ujęciem utraconego raju byłby właśnie zespół naszych nawyków, zaciemnień i schematów reagowania.
Nie są to jedynie nawyki powierzchowne, ale niekiedy bardzo, bardzo głębokie, sięgające w ukryte sfery duszy.

Medytacja daje możliwość dotarcia do swoich najgłębiej sięgających schematów reagowania.
A wtedy możemy zrozumieć czym jest odbiór świata wolny od naszych nawykowych i głęboko sięgających schematów.
Można by tu powiedzieć w terminologii chrześcijańskiej, ze jest to odbiór rzeczywistości wolny od grzechu, czyli od tzw. zaciemniającej karmy (wpływu naszych lęków, projekcji, frustracji, żalu, nienawiści) - czyli postrzeganie wolne od rozproszenia.
jak ujął to pewien słynny dawny mistrz Zen:

"wtedy splątany sznur przestaje się już nam jawić jako groźny wąż".