Medytacja to zarówno rozwój wrażliwości, miłości i intensywności doznań, 
jak i rozwinięcie doznawania wewnętrznej ciszy.

W Radża Jodze istnieje pojęcie anahat nada, oznaczające "dźwięk duszy", a tłumaczone niekiedy jako źródło ciszy. 

Wiele metod medytacji ma na celu rozwinięcie tego doznawanie wieczności i ciszy zarazem.

W medytacji Zen bardzo często wykonuje się praktykę przebywania w wewnętrznej ciszy, w tzw. Pustce, które to pojęcie oznacza wolność umysłu od wszelkich pojęć, czyli inaczej umysł całkowicie przebywający w ciszy.
Przypomina to nieco technikę jogi indyjskiej, wsłuchiwania się w anahat nada.
Kiedy umysł jest wolny od jakichkolwiek pojęć, to właśnie pozostaje mu sama natura umysłu - czyli sama esencja naszego wnętrza.

Kiedy jednak wsłuchujemy się jeszcze bardziej w anahat nada, czy też przebywamy uważnie w stanie Pustki (wolności od pojęć), to stopniowo poprzez poziom naszej duszy dochodzimy do poziomu Ducha.
Cisza nie jest zatem celem samym w sobie - jest także bramą, którą wchodzi się do Rzeczywistości Ostatecznej,
do świata nieskończonej energii wszechświata,
do stanu Anuttara Samjak Sambodhi.

Podobnie w technikach medytacyjnych Tybetu cisza jest istotnym elementem duchowej praktyki.
Oprócz praktyk mantrajany i wizualizacji stosuje się tu bowiem także praktykę szine.
Szine oznacza medytację wyciszenia i jest przygotowaniem do praktyki lakthong czyli medytacji wglądu.

Zarówno więc w zen, w wadżrajanie, jak i w jodze indyjskiej za cenny i istotny element praktyki uważa się doznawanie ciszy.
Cisza to etap dojrzewania - usłyszenia swego wnętrza i etap dostrajania się do tego co ostateczne.

Podobnie wysoką ocenę otrzymuje ciszy w mistyce chrześcijańskiej. W duchowości i symbolice chrześcijaństwa, cisza kojarzy się z wymiarem sakralnym
Wielu świętych chrześcijańskich w swych naukach i modlitwach podkreślało znaczenie ciszy.

Cisza pojawia się także w podejściu psychoterapeutycznym do medytacji. Gdy jesteśmy przeładowani bodźcami, a nasz układ nerwowy jest zbyt napięty - stajemy się zbyt nerwowi, chaotyczni i życie przestaje nam przynosić radość.
Taki stan nie służy naszej kreatywności.
patrząc z punktu widzenia religijnego - wytwarzamy wtedy więcej złej karmy. 

Zgodnie z tradycją Dzogczen
- ostateczna, najwyższa rzeczywistość i ostateczny stan umysłu (Rigpa) 
- to jedność ciszy i ruchu.
Prawda nie jest ani ciszą i bezruchem, ani dźwiękiem i ruchem
- jest raczej niedualną jednością ich obu.
Jest niewymowną, ponadlogiczną jednością przeciwieństw.

Barwnym i ujmującym zobrazowaniem doznania ciszy w medytacji może być poemat mistrza chińskiej tradycji
- Yutanga Lin:



Ćwierkające ptaki i brzęczące owady ubiegają się o bycie zauważonym;
To znów odpoczywają by po chwili jeszcze zakoncertować.
Kiedy chwytanie znika samo w sobie, staje się to jasno zrozumiałe:
W głębokiej ciszy Dharmakaja pozwala wędrować wszelkim dźwiękom.

Yutang Lin

powrót do góry strony